Przyjęty!
Jako szczenię raczej nie możesz mieć własnej jaskini lub norki,chyba że się do kogoś doczepisz. Jak nie chcesz z nikim mieszkać,to zrobię ogólną jaskinię dla szczeniąt.

Swoje poszukiwania rozpoczęłam w Tokio, w jednym z tamtejszych urzędów. Tak przy okazji postanowiłam pozwiedzać miasto, bo jako tako to tu nie byłam. Ale cóż, najpierw priorytety. Pani w urzędzie sprawdziła w spisie ludności i podała mi adres. A więc Sayuki Akihiko dalej mieszka w Japonii? Na dodatek w Tokio? Miło. Przynajmniej nie muszę nigdzie daleko teraz jechać i może uda mi się go wyciągnąć na zwiedzanie miasta… Pojechałam taksówką pod wielki apartamentowiec, w którym rzekomo mieszka mój prawdziwy ojciec… Wjechałam windą na odpowiednie piętro, znalazłam te drzwi… i nie mogłam. Ręce zaczęły mi się trząść, zaczęłam się zastanawiać, co mam powiedzieć… Stresowałam się. I to bardzo.
*Nie bądź ciotą, zapukaj wreszcie albo ja to zrobię.* - ten głos coraz mniej mnie przerażał. Może i brzmiał tak, jak mój własny, ale słyszałam w nim kompletnie inna osobę. Jakby się bardziej wsłuchać, można by usłyszeć różnicę…
Posłuchałam rady i zapukałam. Co prawda, cicho, ale zawsze… Po chwili byłam tak zestresowana, że chciałam stamtąd uciec, ale moje nogi nie chciały mnie słuchać. Nie wiem czemu… Nie mogłam się ruszyć z miejsca, a kiedy nikt nie otwierał, mimowolnie moja ręka się uniosła i kliknęła przycisk dzwonka.
*Co ty robisz!?* - jakbym pytała „tą inną” w mojej głowie…
*Zrobiłam to, na co ty nigdy byś się nie odważyła. Już prędzej byś kogoś zabiła niż zadzwoniła. Wyświadczyłam ci przysługę, więc ciesz się.*  - westchnęłam, ale trochę mnie to uspokoiło. To dziwne uczucie, porozumiewać się z kimś, kto siedzi w twojej głowie… to jest niezwykłe.
Po chwili usłyszałam dźwięk otwieranego zamka i przez drzwi wyjrzał dość wysoki, jak na Japończyka, mężczyzna o białych włosach. Nie wyglądał zbyt staro, maksymalnie na 35 lat. I chyba tyle miał.
-Tak? – spytał, dość pewny siebie. Zlustrował mnie od stóp aż do czubku głowy. Był prawie tej samej wielkości, co ja…
-Czego chcesz? – dodał po chwili, troszkę zirytowany moim nie-odpowiadaniem.
-G..gomene! Przyszłam do pana… bo.. etto… tak się składa, że… chyba jest pan moim ojcem…. – speszyłam się i zrobiłam cała czerwona.
*Zuch dziewczyna!* -zaśmiała się.
-Niby jak to!? Że niby mam córkę? Nie chrzań mi tu i spływaj! – chciał mi zatrzasnąć drzwi przed nosem, ale wsadziłam , czy też raczej „moja pomocniczka” mi ją wsadziła, do jego mieszkania. Bardzo mocno mnie zabolało, ale nie krzyknęłam. Łzy same napłynęły mi do oczu. Mężczyzna od razu mnie złapał i, widocznie z przykrością w oczach, zaczął przepraszać. Noga zaczęła mi puchnąć, więc wziął mnie na ręce i wniósł do swojego pięknego, przestronnego apartamentu. Było w nim bardzo jasno, gdyż cały salon był przeszklony. Posadził mnie na dużej, skórzanej kanapie.
-Wybacz ta bezpośredniość, ale musisz zdjąć spodnie. Chyba że chcesz, żeby potem ci je pokroili w szpitalu.
Kiwnęłam głową, choć bardzo niechętnie. Pan Akihiko odwrócił się do mnie plecami. Rozpięłam rozporek i ledwie ściągnęłam spodnie. Noga dalej puchła…
-Zdjęłaś już?
-H..hai!
Mężczyzna odwrócił się i zlustrował mnie od dołu do góry. Znowu. Wstydziłam się, wiadomo, byłam tylko w bluzce i w majtkach. Na dodatek, to kompletnie obcy mi facet. Uśmiechnął się i przeszedł do kuchni, po czym wrócił z jakąś maścią. Bez słowa uklęknął przy mnie i zaczął wsmarowywać mi ją w nogę… Nie wiem, czy da się być jeszcze bardziej czerwonym, ale tak właśnie się czułam.
-A..p..pamięta pan Lucindę?
-Lucinda… nie mógłbym zapomnieć. Piękna Brytyjka, niestety mężatka… Ale dni z nią były chyba najszczęśliwszymi w moim życiu.
-A ja jestem efektem tych dni. – mruknęłam.
-Faktycznie, jesteś trochę do niej podobna. Ale… po co do mnie przyszłaś? Jej mąż cię tu po mnie przysłał!?
-Iie. Sama chciałam tu przyjść. Chciałam poznać mojego tatę. – uśmiechnęłam się, choć noga bolała coraz bardziej. A przynajmniej tak mi się wydawało. Maść się wchłonęła, więc niedługo powinna pomóc… Akihiko się uśmiechnął. Chyba sprawiło mu przyjemność to, że nazwałam go tatą.
-Przepraszam, że przytrzasnąłem ci nogę… Po prostu… już kilka razy mi się tak zdarzało. Bycie dość sławnym aktorem jest męczące.
-Jest pan aktorem? – spytałam, lekko nie dowierzając. Popatrzył na mnie maślanymi oczami.
-Nie słyszałaś o mnie? Sayuki Akihiko, jeden z najlepszych aktorów w Japonii! Grał w wielu produkcjach, a także w reklamach! Co prawda, na scenie używa swojego pseudonimu i jest znany jako… tututudum! Kotoya Kise!
-Nie, pan wybaczy, nie znam. – w tym momencie zaliczył zgona. Był chyba troszkę zbyt pewny siebie.
-A myślałem, że jestem sławny… Może przestanę używać pseudonimu… Tak, niech się wszyscy dowiedzą, jak się naprawdę nazywam… - mamrotał coś do siebie.
-Ale proszę pana, nic się nie stało…
-Jak to „nic”? Żeby nawet własna córka nie wiedziała, kim jest jej tatuś! Co ze mnie za gwiazda… - przyglądałam mu się, po czym się zaśmiałam. Spojrzał na mnie, uśmiechnął się i pogłaskał mnie po głowie.
-Chyba rzeczywiście jesteś moją córką… - westchnął.
-No cóż, teraz trzeba będzie zrobić z ciebie małą gwiazdkę! Co ty na to? Jestem pewien, że po mnie odziedziczyłaś talent aktorski! – dodał, natchniony wizją mnie grającej w jakimś filmie akcji.
-N..nie jestem pewna, czy to dobry pomysł…
-Niby czemu nie? Wiesz, jaka będziesz sławna? Wyobraź to sobie…
*Nie! Kategorycznie nie! Nie pozwól mu na to! Bo się jeszcze dowiedzą o naszym małym sekrecie!*
*Przecież wiem…*
-Niezbyt dobrze się czuję, kiedy ludzie na mnie patrzą… Trauma z dzieciństwa, wiesz. Poza tym, to będą problemy nie tylko dla mnie, ale też i dla ciebie… - odparłam.
-Poza tym, ja muszę się już zbierać. Opuchlizna troszkę zeszła… - próbowałam się wcisnąć z powrotem w moje spodnie, ale Akihiko mnie powstrzymał.
-Nie ma mowy, nie będziesz mi nigdzie szła w takich obcisłych spodniach. Poczekaj chwilę… - powiedział i wyszedł. Po chwili wrócił i usiadł obok mnie, z uśmiechem na ustach. Popatrzyłam na niego lekko zdziwiona. Po jakichś dwóch minutach zadzwonił dzwonek do drzwi. Wstał, otworzył i wrócił do mnie z jakąś paczką…
-Otwórz, to dla ciebie! – podał mi nożyk.
Posłusznie zrobiłam, o co prosił. Oczywiście, przy okazji pocięłam sobie palce. Trzy. Nie mocno, ale krwawiły. Zaczęłam zlizywać krew, a tata przyniósł plasterki, po czym zakleił mi rany. Po kolejnej, na szczęście udanej próbie, z pudełka wyjęłam piękną, czarną, długa suknię (a’la  http://fc07.deviantart.net/fs13/i/2007/006/3/d/Gothic_Lolita___Aristocrat_by_Amenoel.jpg ) . Przyjrzałam jej się…
-Jest… piękna… ale chyba cię pogięło!
-Co? O co ci chodzi! Jestem pewien, że będziesz w niej wyglądać ślicznie!
-Nie o to mi chodzi… Mam tak łazić po mieście!?
-A co, nie podoba ci się? – spytał, trochę smutny.
-Znaczy, sukienka jest śliczna, ale nie do zwiedzania miasta!
-Więc mam znaleźć coś lepszego?
-Jeślibyś mógł…
Westchnął. Po kilku minutach przyszła kolejna paczka. Wyjęłam kolejną, o wiele krótszą sukienkę w stylu wa lolita. (http://4.bp.blogspot.com/-v_xanUnZolc/TZERo1kFNjI/AAAAAAAAAkc/Sl3cmdeK5OE/s1600/1CT00012_01.jpg ) Westchnęłam.
-Tato, proszę cię, coś normalnego! Może być nawet lolita, ale taka nadająca się do zwiedzania!
-No dobrze… może chcesz taką militarną? Przy okazji będziesz sprawiać wrażenie kogoś ważnego, wiec raczej nikt cię nie będzie zaczepiał..
-Dobra, byle szybko, bo mi nie starczy czasu na zwiedzanie!
Trzecia paczka. Szczerze, zawsze chciałam mieć taką lolitę… (http://img01.taobaocdn.com/imgextra/i1/77724479/T2J0X.XrRaXXXXXXXX_!!77724479.jpg )
Przebrałam się w nią i wyglądałam jak jakaś wojskowa szycha… Do tego dostałam dość wysokie kozaki na dość niskim obcasie, i nawet karabin! Widać tutaj siłę bycia sławnym… Oczywiście broń nie była nabita, a na dodatek zabezpieczona, więc miałam ją tylko dla szpanu.
-Możesz zatrzymać te wszystkie sukienki. Ten sklep i tak nie przyjmuje zwrotów.
-Nie… czułabym się nieswojo, gdybym przyjęła takie prezenty od ledwo poznanej osoby… Ale nie powiem, zaskoczył mnie pan. Jaką ma pan pewność, że jestem pana córką?
-Żadnej. Ale to sprawdzę, nie bój się. Wyglądasz pięknie…
-Dziękuję. – byłam nieźle podjarana, ale nie dałam tego po sobie poznać.
-To jak? Idziemy?
-Idziesz ze mną… tato? – dalej dziwnie mi było się tak do niego zwracać…
-No pewnie. – powiedział i założył okulary przeciwsłoneczne. Przepuścił mnie w drzwiach, po czym ruszył ze mną do windy. Zjechaliśmy na sam dół i, choć wiedzy o tym, że to mój ojciec, czułam się nieswojo. Bardziej niż u niego w mieszkaniu. Z drugiej strony, to nadal przecież obcy dla mnie facet.
Wyszliśmy z budynku i, do tej pory, nie wymieniliśmy żadnego słowa. Dopiero wtedy zaczęłam się zastanawiać, czy „druga ja” nie będzie chciała go zaatakować.
*Spoko, rodzinki nie ruszam… zazwyczaj.* - parsknęła. O dziwo, porozumiewanie się z nią robiło się dla mnie nadzwyczaj wygodne. Na dodatek, było całkiem miło. Zaraz, co ja gadam!? To jest straszne!
Już sama siebie nie rozumiem…
-To co chciałabyś zobaczyć? – spytał Akihiko, zainteresowany.
-Wiesz, nie wiem, czy dam radę chodzić tak cały dzień… może lepiej pojadę już do domu… - chciałam się wymigać. W sumie, nie kłamałam. Noga naprawdę mnie bolała. Bardziej, niż przedtem. Choć to pewnie dlatego, że siedziałam przez cały czas.
-To daj się chociaż zaprosić na lody… za tę nogę.
Kiwnęłam głową, nawet nie patrząc mu w oczy. Ruszyliśmy, powolnym krokiem, w stronę przystanku autobusowego. Tata mieszkał dość daleko od centrum, gdzie było mnóstwo lodziarni. Kogo ja oszukuję. Tutaj praktycznie wszędzie są lodziarnie, nawet naprzeciwko.
W każdym bądź razie, wsiedliśmy do autobusu. Nie było w nim tłumów, więc bez problemu usiedliśmy. Wszyscy się na nas patrzyli, ale starałam się to ignorować. Tata spojrzał na mnie i się uśmiechnął, więc odpowiedziałam mu tym samym. Pomimo to nie czułam się pewnie. W końcu wysiedliśmy. Praktycznie środek miasta. Mnóstwo ludzi dookoła. Byłam trochę zdenerwowana. Nie wiedziałam, ile dam radę chodzić, a poza tym, nie mogłam mieć pewności, że „druga ja” nie postanowi przejąć pałeczki. Dalej bez słowa weszliśmy do pierwszej lodziarni, która była droższa od przeciętnych. Usiedliśmy razem przy jednym stoliku. Dopiero kiedy dostaliśmy zamówione lody, tata się odezwał.
-Co ty taka cicha jesteś? U mnie w domu to cały czas coś mówiłaś… coś się stało?
-Nie, nic… tylko..
-Czujesz się niepewnie? Nie bój się, też jestem trochę zdezorientowany.
Uśmiechnęłam się. Nagle usłyszałam głosy jakichś dwóch dziewczyn, które najwyraźniej gadały o moim tacie, bo chwilę potem do nas podeszły.
-Pan Kotoya Kise? Jesteśmy pana wielkimi fankami! – jarały się. Trochę mnie to irytowało. Akihiko, jak gdyby nigdy nic, zignorował mnie i zaczął się cieszyć jak głupi do sera. Był o wiele bardziej dumny, niż mogłam się tego po nim spodziewać. Chrząknęłam znacząco. Dziewczyny popatrzyły na mnie i zlustrowały mnie od góry do dołu.
-Panie Kotoya, kto to?- wskazały na mnie, widocznie zirytowane moją obecnością. Przewróciłam oczami.
-To… moja córe..! – zamknął się w połowie cłowa, bo go kopnęłam pod stołem. Dość mocno. Popatrzył na mnie, ze łzami w oczach.
-Jestem dowódcą japońskich oddziałów wojskowych. W czymś problem? – powiedziałam całkiem poważnie. A właściwie, to „ona” powiedziała. Westchnęłam sama do siebie, w myślach.
-I..iie… - zmieszały się dziewczyny, troszkę przestraszone.
-T..to my już m..może nie b..będziemy przeszkadzać… - wycofały się i szybkim krokiem wyszły z lodziarni. Uśmiechnęłam się triumfalnie, a tata dziwnie na mnie patrzył.
-Czemu mnie kopnęłaś? I czemu skłamałaś? – pytał, jeszcze bardziej zdezorientowany.
-Bo nie chcę mieć potem problemów. A teraz wybacz, muszę już jechać… - wstałam i ruszyłam ku wyjściu. Zanim jednak otworzyłam drzwi, Akihiko złapał mnie za nadgarstek i wsadził mi do dłoni kawałek papieru.
-To mój numer. Jak coś, to dzwoń. – powiedział i bez ostrzeżenia wyrwał mi kilka włosów. Nie zareagowałam.
-A to do sprawdzenia. Zadzwoń do mnie za godzinę. – zaśmiał się, a ja poszłam na pociąg.
Wielu ludzi po drodze mi się przyglądało. No bo kto normalny łazi w stroju militarnym i z karabinem po mieście!?
Nieważne.
Już nic nie jest ważne.
Chcę do domu.
Wsiadłam do pociągu. Oprócz mnie, w przedziale były trzy osoby. Westchnęłam. W domu będę dopiero za trzy godziny… na dodatek ostatnie dziesięć kilometrów muszę iść na piechotę. Popatrzyłam na pasażerów.
Był jeden mężczyzna, koło 60. Czytał sobie dzisiejszą gazetę. Była kobieta, mająca na oko 30 lat. Ale moją uwagę przykuł trzeci pasażer. Chyba był w moim wieku, wysoki, z ciemnymi włosami i pięknymi, błękitnymi oczami. Słuchając muzyki, spoglądał na mnie zza swoich okularów. Coś mnie zaintrygowało. Uśmiechnęłam się do niego, co prawda mimowolnie.
*Co ty, do cholery, robisz?* - spytałam tą drugą.
*A nic, spodobał mi się. I zamierzam ci pokazać, jak podrywa się facetów.* - zaśmiała się.
*Poza tym, mów mi Nashi.* - zaczynałam się bać. Pamiętam początki zjawiska zwanego „rozdwojeniem jaźni”. Wtedy tylko zabijałam, nawet o tym nie wiedząc… a teraz? Nashi mnie torturuje. Nie dość, że panuje nad moim ciałem, to jeszcze karze mi się przyglądać.
Wstałam. A właściwie to Nashi wstała. Podeszła do chłopaka i popatrzyła mu w oczy. Zachęcająco się uśmiechnęła. Znaczy, był to pociągający uśmiech. Nie wiedziałam, że mięśnie mojej twarzy pozwalają mi na taką minę. Chłopak odwzajemnił się tym samym. Nashi uśmiechnęła się trochę szerzej, złapała chłopaka za kołnierz koszuli, którą miał na sobie i przyciągnęła go do siebie, składając na jego nad wyraz wspaniałych ustach namiętny pocałunek. To było uczucie nie do opisania. Tak, jakbym to j się z nim całowała, ale jednocześnie nie. Jakby to był sen. O dziwo, nieznajomy nie stawiał oporu. Wręcz przeciwnie. Delikatnie złapał Nashi za tył głowy i zaczął ją całować jeszcze namiętniej. Wstał. Teraz to on musiał się schylać. Kobieta udawała, ze nas nie widzi, zaś mężczyzna patrzył pożądliwie. Wzdrygnęłam się. A przynajmniej chciałam. Ale nie mogłam.
*Już wiesz, jak to jest być uwięzionym w czyimś ciele.* - odezwała się. Wcześniej się nawet nie zastanawiałam, jak ona się czuje…
Chłopak dotykał ją coraz bardziej nachalnie. Ręce przeniósł najpierw na plecy, a potem na pośladki. Wszystko czułam, a nie mogłam się ruszyć… Było jednocześnie cudownie i strasznie… On tak cudownie całował… Po chwili jednak przestał i popatrzył mi w oczy. Uśmiechnął się.
-Mogę wiedzieć, jak się nazywasz? – odezwał się cicho, pięknym , pociągającym głosem. Aż miałam ochotę pozwolić Nashi na dalsze działania. Działał na mnie tak hipnotyzująco…
-Nashi. - odezwał się mój głos, a usta same sięgnęły do jego. Pomimo wielkiej przyjemności, nie mogłam pozwolić Nashi działać. Skupiłam się i spróbowałam zrobić cokolwiek. Wyszło nawet dobrze… no, może oprócz tego, że udało mi się tylko ugryźć go w język. Okularnik od razu się cofnął, łapiąc się za usta. Poczułam smak krwi. Chłopak był trochę zdziwiony i przestraszony jednocześnie. Oblizałam się. A właściwie, to znów Nashi. Zaśmiała się i zbliżyła do chłopaka, a ten uciekł i wpadł do innego przedziału. Popatrzyła za nim i usiadła z powrotem na miejscu.
*I widzisz, tak to się robi!* - powiedziała triumfalnie.
*Ale czemu go ugryzłaś!?*
*Bo chciałam… wiesz przecież, jak lubię krew…*
Prychnęłam. Oczywiście w myślach. Odzyskałam panowanie nad ciałem, więc odetchnęłam z ulgą. Dopiero po chwili spojrzałam na zegarek. Naprawdę minęło aż tyle czasu?! Wow, całe 15 minut. Patrzyłam przed siebie, a dokładniej na majaczące widoki zza szyby… Zasnęłam.
Obudził mnie dopiero komunikat o mojej stacji.
 Westchnęłam, kiedy musiałam wysiąść na nudnej, opuszczonej stacji. W dodatku byłam zaspana. Z drugiej strony, może i dobrze. Przynajmniej Nashi nie będzie miała możliwości nikogo zabić. Ruszyłam do domu…

Obudził mnie ciepły język na twarzy. Może nawet bym była z tego zadowolona, gdyby nie była czwarta nad ranem! No nic, trzeba po prostu spać dalej i ignorować psa…
Kolejna pobudka była już o odpowiedniej porze. Wstałam i zaczęłam szykować się do szkoły. Hauru od rana mi towarzyszył. Po zjedzeniu płatków śniadaniowych wyjęłam nową miskę dla psa i napełniłam ją karmą. Potem jak zwykle zajęłam się „łazienkowymi sprawami”, ubrałam się w mundurek, wzięłam torbę z książkami i wyszłam. Prawie nie zauważyłam, ale pies wyszedł razem ze mną. Westchnęłam i poszłam do szkoły w towarzystwie zwierzaka.
…
-Mira! Mira, Mira, Mira, Mira! – krzyczała zadowolona Kawasaki.
-Spokojnie… coś się stało?
-Martwiłam się, nie było cię wczoraj w szkole… i te wczorajsze zabójstwa…
-Spokojnie, jak widzisz żyję. – powiedziałam lekko zirytowana, choć zrobiło mi się miło. Ktoś się o mnie martwi…
-A poza tym… miałam cię opieprzyć! – dodałam.
-Za co!?
-Za podanie Takashi-kunowi mojego numeru telefonu i adresu.
-Oj tam oj tam. Przecież nic złego nie zrobiłam.
-Może i nie, ale Naoki mnie wczoraj nawiedził.
-Ojoj… - zaśmiała się. Dopiero po chwili spojrzała na obwąchującego ją psa.
-Co to za ślicznota? Kawaii (Słodki)!
-To? Hauru. Znalazłam go wczoraj i, jak widzisz, teraz jest mój.
-Cudny piesek! – głaskała go, a on położył się na plecach, by mogła go głaskać po brzuchu.
-Ale nie można wprowadzać zwierząt na teren szkoły.
-Jak będzie tutaj przez dziesięć minut, to nic się nie stanie.
-Wolę nie ryzykować. Hauru, do domu! JUŻ! – rozkazałam psu. Posłusznie wstał i odbiegł, choć nie wiem, czy na pewno do domu. Razem z Azusą poszłam na lekcje.
…
Na przerwie, kiedy siedząc w swojej ławce jadłam bento, podszedł do mnie Takashi i Naoki. Uśmiechnęłam się do nich, co odwzajemnili.
-Takashi chciał cię o coś spytać, ale się wstydzi! – zaśmiał się Naoki, a blondyn się zarumienił.
-W..wcale nie! Nie wstydzę się!
-O co chodzi?
-M..mógłbym cię dziś odwiedzić?
-Pewnie. Wiesz, gdzie mieszkam.
-Zaprowadzę cię. – odezwał się chłopak, który już u mnie był.
-Ok… będę o osiemnastej.
-Dobra. Do zobaczenia. – powiedziałam i wróciłam do przerwanego posiłku.

…
Piętnasta. Wracałam spacerem do domu i zza drzewa wyszedł Hauru. Nie wiem, gdzie był, nie wiem, co robił… Postanowiłam zabrać go do weterynarza i założyć mu książeczkę zdrowia… A co! Jak szaleć to szaleć.
Ze znudzoną miną skręciłam na drogę prowadzącą do jedynej kliniki weterynaryjnej, która była połączona ze sklepem zoologicznym. Piesek wesoło szedł obok mnie.
Otworzyłam drzwi prowadzące do wnętrza budynku.
-Konnichiwa (Dzień dobry)! – krzyknęłam.
-Oh, witaj. W czym mogę służyć? – zza drzwi prowadzących na salę weterynaryjną wyjrzał siedzący na krześle mężczyzna.
-Mógłby pan zbadać tego psa? Znalazłam go wczoraj przy rzece.
-Aha, chodź tu do mnie.
-Hai (Dobrze).
Wraz z psem weszłam do dość przestronnej sali, która przypominała zwyczajny gabinet lekarski. Białe kafelki na ścianach i na podłodze, po środku stolik dla pacjentów, pełno plakatów przedstawiających budowę różnych zwierząt. Szafki, zlew… czułam się prawie jak u dentysty.
Weterynarz zobaczył psa, podniósł go i posadził na miękkim stoliku. Hauru był zaskakująco grzeczny, chociaż obserwował wszystko dookoła i co chwila odwracał łeb. Lekarz zaczął sprawdzać jego sprawność ruchową, następnie bicie serca, a  potem przeszedł do przeczesywania jego futra. Zobaczył jeszcze jego uzębienie i uszy. Wszystko było w porządku.
-Pewnie od niedawna jest bezpański. Widać, że to mądry pies… dbaj o niego.
-Dobrze.
-Założę mu książeczkę zdrowia jeśli chcesz. Jak się wabi? – wziął nową, pustą jeszcze książeczkę i usiadł przy biurku.
-Hauru.
-A imię pierwszego właściciela?
-Mirajane Swiftkill.
-Drugiego właściciela?
-Mai Swiftkill.
-Dobrze, teraz już tylko Zaszczepimy tego malucha i oficjalnie będzie twój.
-Arigatoo gozaimasu (Bardzo dziękuję).
Po kilku minutach było po wszystkim. Hauru polizał doktora po twarzy, po czym razem opuściliśmy klinikę.
…
Wróciłam do domu koło szesnastej. Byłam głodna, więc na szybko zrobiłam ramen ze składników, które zostały mi z wczoraj. Po obiedzie postanowiłam pooglądać jakieś anime, a Hauru bawił się zabawkami. Czas strasznie mi się dłużył. W końcu usłyszałam dzwonek do drzwi i szczekanie psa. Zeszłam na dół, upewniając się że panuje tu porządek. Było czysto… otworzyłam drzwi i ujrzałam skromnego, rumieniącego się blondyna trzymającego bukiet kwiatów. Zarumieniłam się lekko, a on odwrócił wzrok.
-H..hej. Wejdź. – zaprosiłam go po chwili.
-Dziękuję… to dla ciebie. Jest Kurt? – wszedł i wręczył mi bukiecik. Uśmiechnęłam się.
-Nie ,nie ma go. A co?
-A, no nic… a kiedy będzie?
-W sumie nie wiem… może za tydzień?
-Aha… - westchnął, widocznie zawiedziony.
-A..ale! Jak chcesz, to mogę dać ci jego numer.
-N..nie, nie trzeba. Przyjdę za tydzień, ok?
-Okk… - odparłam zdziwiona. Chłopak pożegnał się i wyszedł. Patrzyłam za nim jeszcze chwilę w osłupieniu, po czym postanowiłam włożyć kwiaty do wody. Hauru popatrzył na mnie i przekrzywił łeb. Zaśmiałam się i pogłaskałam go.


Kolejny dzień nie rozpoczął się najlepiej – silny ból głowy, katar i gorączka. Po prostu świetnie! Na dodatek byłam sama w domu i nie miał mi kto zrobić ramen, na dodatek Kurt dzwonił, że wróci dopiero za tydzień… a wieczorem miałam iść do Azusy na noc! Chyba będę musiała sobie odpuścić… Postanowiłam pograć na laptopie, pooglądać anime i takie tam…
Dopiero koło piętnastej dostałam wiadomość od Naoki’ego.
„Czemu nie było cię w szkole?”
„Jestem chora…” - odpisałam bez zastanowienia. A po chwili otrzymałam odpowiedź.
„A nie mówiłem? Wiedziałem, że będziesz chora. Czekaj, niedługo będę.”
Westchnęłam. Przeciągnęłam się, wciąż leżąc w łóżku. Faktycznie, po niecałych 15 minutach usłyszałam dzwonek do drzwi… leniwie wstałam i poszłam otworzyć.
-Konnichiwa… - powiedziałam z zatkanym nosem. Trochę śmiesznie to brzmiało. Nawet nie wiedziałam, jak strasznie wyglądam. Kompletnie poplątane włosy, czerwony nos, wory pod oczami i pognieciona piżama… tak, widać, że nawet nie próbowałam się „naprawić”.
-Mira, wyglądasz okropnie! – stwierdził chłopak i się zaśmiał. Pies do niego podszedł i wesoło zamerdał ogonem.
-Dzięki. - powiedziałam trochę ironicznie i poszłam do salonu, gdzie padłam na kanapę. Chłopak wszedł, przywitał się z psem i zamknął drzwi… popatrzył na mnie i się zaśmiał.
-Jesteś głodna? – spytał. Pokiwałam potakująco głową. Przewróciłam się na bok, patrząc w stronę telewizora… nagle usłyszałam odgłosy gotowania. Gdyby nie zatkany nos, pewnie poczułabym również cudny zapach, jaki niósł się teraz po domu…
-Nie wiedziałam, że umiesz gotować… - stwierdziłam, kiedy Naoki przyniósł mi miskę z moim ulubionym, choć prostym daniem.
-Curry i ramen chyba każdy potrafi ugotować… - zaśmiał się. Podniosłam się i zaczęłam jeść zupkę z jajeczkiem…
-Sukoi! (Niesamowite, wspaniałe!) To jest pyszne!
-Iie, Iie… - uśmiechnął się. Widać było, że cieszy się, że mi smakuje.
Po skończonym posiłku trochę porozmawialiśmy… w sumie całkiem długo u mnie był. Koło siedemnastej wyprowadził Hauru na spacer, a ja… zasnęłam na kanapie.
…
Obudziłam się w łóżku, a obok leżał Hauru. Spojrzałam na telefon – kilka nieodebranych połączeń. Od Azusy, od Mai, od  Kurta… i od mamy? Po co mama miałaby do mnie dzwonić? No nic, nieważne. Zadzwoniłam do Azusy i przeprosiłam, że nie przyszłam. Potem do Mai i Kurta, żeby wiedzieli, że żyję.
I tak siedziałam codziennie w domu przez kilka kolejnych dni… co jakiś czas ktoś do mnie wpadał, ale i tak najczęściej był to Naoki. Był naprawdę uroczy…

Dwa dni później, wtorek. Przez jakiś czas miałam spokój i nic się nie działo… miałam pozytywne myśli, że się wszystko minęło i znów będzie jak dawniej.

Przerwa. Miałam lekcje na ostatnim piętrze… oczywiście nikt tam nie chodził między lekcjami, ale musiałam tam pójść, bo wszędzie było za głośno, żeby móc się pouczyć… niechętnie weszłam po schodach. Był tam. Znów w tym samym miejscu. Nagle uderzyła mnie fala wspomnień. Uśmiechnęłam się przerażająco i z torby wyjęłam pierwszą lepszą książkę w twardej okładce. Podeszłam powoli do chłopaka, wciąż się uśmiechając… Kiedy odwrócił się, mocno uderzyłam go książką. Zaraz po tym kopnęłam go i, nie wiem jakim sposobem, założyłam mu dźwignię, której nigdy w życiu się nie uczyłam, ba!, jakbym czegokolwiek się uczyła, jeśli chodzi o samoobronę i walkę… Potem prostym uderzeniem złamałam chłopakowi rękę. Wrzasnął na cały korytarz, ale na tym piętrze nikogo nie było… zaśmiałam się.
-I co, było mnie wtedy dotykać? –spytałam cicho, wciąż go trzymając. Wolną ręką sięgnęłam do torby i wyjęłam nożyczki. Przejechałam nimi po szyi chłopaka, po czym mocniej je przydusiłam… poleciała krew, zasyczał z bólu. Zaśmiałam się. Bez większych zahamowań wbiłam nieznajomemu nożyczki w oko. W tym samym momencie puściłam go i skoczyłam na niego, wywalając nas.
-Może pobawimy się w doktorka? –spytałam ze śmiechem i wzięłam duży zamach,  wbijając nożyczki w brzuch zboczeńca… zaśmiałam się, kiedy krew trysnęła mi na twarz… Powoli rozprułam jego tułów… odrzuciłam narzędzie i ręką sięgnęłam do dziury, po kolei wyjmując jego wnętrzności. Ciepło wyjmowanych organów bardzo mnie podniecało… śmiałam się, patrząc na wyraz twarzy umierającego. Wzięłam jelita i obwiązałam je wokół szyi właściciela, dodatkowo podduszając go… następnie sięgnęłam po żołądek. Brutalnie wyrwałam go z ciała i wepchnęłam do ust chłopaka. Choć i tak już ledwie żył, zaczął się krztusić. Uśmiechnęłam się i złapałam go za serce… Przeszedł po mnie przyjemny dreszcz. Bijące, żywe serce… Mocno je szarpnęłam, wyrywając je z piersi nastolatka. Polizałam je i pokazałam je umierającemu…

Kiedy tylko zauważyłam, że chłopak ma już pusty, nieobecny wzrok, zerwałam się na równe nogi, a serce rzuciłam o ścianę. Przerażona złapałam torbę i uciekłam do najbliższej łazienki. Zamknęłam się w jednej z kabin i zaczęłam krzyczeć ze strachu, a zaraz po tym zaczęłam płakać… Rozległ się dzwonek na lekcje… Siedziałam skulona w kabinie, cała we krwi. Na korytarzu rozległy się krzyki przerażonych uczniów… zatkałam uszy. Kiedy się troszkę uspokoiłam, wstałam i wyszłam z kabiny… zamknęłam całą łazienkę od środka. Przejrzałam się w lustrze. *Czemu… czemu ja to zrobiłam?*… Zaczęłam myć twarz i ręce. Z torby wyciągnęłam strój na wf… westchnęłam i przebrałam się. Zakrwawione ubrania schowałam do torby. Wciąż przestraszona wyszłam na korytarz, gdzie panował ogólny zamęt… melancholijnie minęłam wszystkich, nawet nie spoglądając na zwłoki. Wyszłam ze szkoły. Westchnęłam. Zaczęłam iść w kierunku domu. Nie odeszłam daleko, a zadzwonił mój telefon. Odebrałam.
-Mira? Gdzie jesteś?! Nic ci nie jest?! –pytała zaniepokojona Azusa.
-Idę do domu… -powiedziałam smętnie i rozłączyłam się. Szłam powoli, jak zahipnotyzowana… nawet się nie obejrzałam, a byłam już w domu. Poszłam do pokoju i przebrałam się w normalne ciuchy… dopiero po chwili zauważyłam bluzę, która leżała na moim łóżku… *Kurde, prawie zapomniałam! Muszę zadzwonić do tego kolesia…* Rzuciłam się do telefonu i zaczęłam przeglądać numery… *Kurde, jak on się nazywa? Mam! ... „Chłopak od bluzy”?* Wybrałam numer… wsłuchiwałam się w sygnał, trochę zdenerwowana…
-Halo? –odebrał.
-H..hej! Z tej strony… ee… ta dziewczyna, której pożyczyłeś bluzę.
-A, to ty! Miło mi słyszeć twój głos. Wszystko w porządku?
-Tak, dzięki za bluzę… Kiedy się spotkamy?
-Masz teraz czas?
-Tak…
-To spotkajmy się za pół godziny, tam gdzie ostatnio. –zaproponował.
-Ok… na razie. –rozłączyłam się. Westchnęłam. Położyłam się na łóżku. Po 10 minutach leżenia bezczynnie wstałam, wzięłam bluzę dla chłopaka i wyszłam. Niezbyt żwawym spacerkiem poszłam w umówione miejsce. Ludzie, których mijałam, jakoś dziwnie się na mnie patrzyli… postanowiłam ich zignorować. Kiedy dotarłam na miejsce, chłopaka jeszcze nie było. Przystanęłam gdzieś z boku i spojrzałam na zegarek w telefonie. Jedenasta dwadzieścia trzy. Dotarcie tu nie zajęło mi 10 minut. Westchnęłam. Jeszcze 10 minut czekania… dobra. Zaczęłam bawić się telefonem, kiedy podszedł do mnie jakiś mężczyzna, patrząc na mnie z przerażeniem. Nie wiedziałam, o co chodzi, a on zaczął krzyczeć i uciekł. Zdziwiona patrzyłam chwilę za nim, po czym wróciłam do przerwanej gry. Ani się obejrzałam, a obok mnie stał znajomy chłopak. Dyszał.
-Prze… praszam. Biegłem… tak szy… bko jak… mog… łem. –wydyszał. Spojrzałam na niego i schowałam telefon.
-To nic. Jeszcze raz dzięki za bluzę… -powiedziałam i dałam ją chłopakowi. Zaczęłam iść w kierunku domu, ale chłopak złapał mnie za rękę.
-Zaczekaj… chciałbym cię bliżej poznać… może pójdziemy na kawę?
-No… dobrze. I tak nie mam co robić…
-Super! Chodźmy! –powiedział wesoło i ruszyliśmy w stronę najbliższej kawiarni. Nie odzywałam się przez całą drogę… tak samo jak nieznajomy. Dopiero kiedy zamówiliśmy kawę, chłopak się odezwał.
-Dzięki, że zechciałaś się spotkać.
-Nie miałam wyboru. Musiałam oddać ci bluzę. Tak poza tym: mogę wiedzieć, jak masz na imię?
-Pod warunkiem, że zdradzisz mi swoje… -zaśmiał się.
-Pewnie… więc?
-Uzumaki Hikaru. –przedstawił się.
-Uzumaki? Jak Naruto! – zaśmiałam się.
-Nom. –odpowiedział uśmiechem.
-Mirajane Swiftkill. Hajimemashite. (Miło mi cię poznać.) –odparłam i odwróciłam wzrok, rumieniąc się.
-Miło mi poznać tak uroczą dziewczynę…
-A ja wiem… -westchnęłam. Właśnie dostaliśmy nasze kawy… Podniosłam filiżankę do ust i delikatnie podmuchałam na gorący napój… Uzumaki-senpai mi się przyglądał.
-Nie powinnaś być w szkole? Wybacz, nie wyglądasz mi na dorosłą…
-Mam 16 lat… powinnam być w szkole, ale ktoś… -urwałam i łyknęłam kawy.
-Co się stało?
-Na ostatnim piętrze, akurat tam miałam lekcje… ktoś… jakiś chłopak… został brutalnie zamordowany… -powiedziałam, prawie płacząc. Tak naprawdę nie obchodziło mnie to… tylko grałam zaniepokojoną i przestraszoną uczennicę, która przeżyła wielki szok…
-… Spokojnie… będzie dobrze… -zaczął mnie uspokajać. W głębi serca śmiałam się z niego.
-A..ale to oznacza, że ktoś… ktoś z mojej szkoły… ktoś jest mordercą! –mówiłam przerażona, teraz już płacząc.
-Nic ci się nie stanie… możesz być tego pewna. Po prostu nie chodź nigdzie sama, jasne? –zmartwił się. Pokiwałam delikatnie głową i wytarłam łzy. Wzięłam kolejny łyk kawy.
-Co studiujesz? –spytałam, aby oderwać się od tamtego tematu.
-Heh… aktualnie studiuję chemię kryminalistyczną, ale po ukończeniu studiów wstąpię do policji…
-Ciekawie…
-A ja wiem? Jak na studiach… czasem jest naprawdę ciężko. –zaśmiał się.
-…
-Ale pomimo to jest fajnie!
-To dobrze… ja już chyba pójdę.
-Dobrze… odprowadzić cię?
-Jak chcesz. –mruknęłam i wstałam. Na stoliku położyłam pieniądze za kawę i nie czekając na Uzumaki-senpaia wyszłam. Idąc dość szybkim tempem w kierunku domu, miałam gdzieś, czy będzie mi ktoś towarzyszyć. Po chwili student podbiegł do mnie.
-Gdzieś ci się spieszy?
-Sama nie wiem. Po prostu chcę już być w domu. –odparłam bez namysłu.
-Dobra… -powiedział i szedł obok mnie. Nie odzywałam się…
-To tutaj. –powiedziałam, stając przed chodniczkiem, który prowadził do mojego domu. Za ogrodzenie robił żywopłot, a trawa za nim była skryta w cieniu dość niskich drzew, których najniższe gałęzie zwieszały się niecałe dwa metry nad ziemią… Bez słowa poszłam w kierunku drzwi.
-Z..zaczekaj! –Hikaru podbiegł do mnie.
-Tak?
-Dzięki… cieszę się, że cię poznałem. –uśmiechnął się.
-Nie ma za co. Pa. –powiedziałam i podeszłam do drzwi. Otworzyłam je i zniknęłam, a chłopak jeszcze chwilę patrzył za mną, po czym odszedł, zadowolony…
…
-CO!? Jak to zabito jednego z uczniów!? –krzyczał Kurt na pół domu, oglądając dzisiejsze wiadomości. Odkąd wróciłam ze spotkania z Uzumaki-senpaiem, siedziałam u siebie w pokoju, czytając mangę i oglądając anime. Westchnęłam i zeszłam na dół, słysząc krzyki brata.
-Mira, słyszałaś to!?
-Tak … a ty? - odparłam znudzona. Kurt facepalm’nął się w twarz.
-Jutro zostaniesz w domu, dobrze? –powiedział poważniej.
-Niby czemu?
-Zabito już 5 osób… z czego jedną był uczeń z twojej szkoły. Poza tym, nie będzie mnie do soboty… mam robotę za granicą.
-Ok…
-A w czwartek wyjeżdża Mai… poprosili ją o wyreżyserowanie jakiegoś filmu.
-Spoko.
-Uważaj na siebie, dobrze?
-Jasne… -mruknęłam i poszłam do kuchni. Zrobiłam sobie kolację i znudzona usiadłam przed telewizorem.

Przez kolejny tydzień nic ciekawego nic się nie działo… Oprócz tego, że jakoś nikt się nie śmiał i Kurt łaskawie zainwestował w mundurek dla mnie. Wciąż nie dawało mi spokoju, o co dokładnie chodziło Takashiemu… Dotąd nikt nigdy nie interesował się, czyją jestem rodziną… Któregoś razu, kiedy jadłam drugie śniadanie i gadałam (oczywiście znów tylko słuchając) z Azusą, podszedł do nas Naoki-wysoki, dobrze zbudowany chłopak o dość jasnych, miodowo-karmelowych włosach i mocno szarych oczach… Bez słowa usiadł obok nas. Po chwili milczenia, postanowiłam spytać go, o co chodzi…
-Ishizawa-senpai… przyjaźnisz się z Hiroatsu-kunem, nie?
-T..tak. A co? Poza tym, mów mi Naoki. I tak do ciebie wszyscy mówią po imieniu…
-H..hai. Nie wiesz czemu interesuje się moim bratem?
-Chyba coś wiem… -odparł troszkę tajemniczo.
-Powiesz mi? –poprosiłam…
-Jeśli tylko coś dla mnie zrobisz. Ale to ma być nasz sekrecik… -powiedział ciszej, nie zważając na Azusę.
-Jasne… czego chcesz?
-Wystarczy, że przyniesiesz mi książkę… -szepnął.
-Jaką?
-Znajdź wysokiego chłopaka z ciemnymi włosami, jest w granatowej bluzie. Poproś go o książkę i powiedz, że ja ci kazałem… jak nie zechce jej dać, wróć do mnie… zajmę się nim.
-Ok… -powiedziałam i wstałam. Powiedziałam jeszcze tylko Azusa, że spotkamy się w klasie. Wyruszyłam na poszukiwania…

Co prawda droga nie była łatwa, zwłaszcza z moją niezdarnością, ale w końcu znalazłam chłopaka odpowiadającego opisowi… stał samotnie na trzecim piętrze, przy szafkach obok męskiej toalety. Na korytarzu nie było nikogo więcej… Piętro jest rzadko odwiedzane przez uczniów, bo jest tu tylko jedna sala lekcyjna. Serce zaczęło mi bić trochę szybciej, napędzone adrenaliną, która nie wiem skąd się wzięła. Może to przeczucie? Niepewnie podeszłam do chłopaka… popatrzył na mnie trochę zdziwiony.
-Dałbyś mi… książkę? –spytałam, troszkę przestraszona.
-A kto prosi?
-Naoki mnie przysłał… -odparłam trochę zdenerwowana…
-Nie dam ci jej. –powiedział i zwinnie złapał mnie za nadgarstki… uniósł je w górę i przyparł mnie do szafek… przestraszyłam się… Już miałam krzyknąć, ale chłopak powstrzymał mnie, przytykając mi palec do ust.
-Ćśśś…. Nie krzycz. To i tak nic ci nie da… Pobawmy się w doktorka… -zaśmiał się cicho i wolną ręką przejechał mi po talii… próbowałam wyrwać ręce z uścisku, ale chłopak był zbyt silny. Zdenerwowana i przestraszona, zaczęłam płakać… obcy zaczął dotykać mnie po piersiach.
-Przyjemne… takie mięciutkie. –powiedział cicho. Przysunął się do mnie lekko, ocierając się o mnie. W myślach błagałam o to, by ktoś tędy przechodził… ale na nic się to nie zdało. Na tym piętrze chodzi bardzo niewielu ludzi. Chłopak zaczął jechać ręką niżej, sięgając pod moją spódnicę. Już miałam krzyknąć, ale powstrzymałam się. Za to mocno kopnęłam chłopaka. Nie wiem, jak mi się to udało, ale trafiłam w jego genitalia. Nieznajomy skulił się w pół i upadł, puszczając mnie. Uciekłam jak najszybciej mogłam, potykając się przy okazji… Kiedy zeszłam na niższe piętro i zobaczyłam innych uczniów, poczułam się bezpieczniej… weszłam do damskiej łazienki i zamknęłam się w jednej z kabin. Usiadłam na podłodze, skuliłam się i zaczęłam płakać… nawet nie zauważyłam, kiedy zabrzmiał dzwonek na lekcje.

Siedząc w łazience, zastanawiałam się, skąd wzięłam tyle siły na kopnięcie zboczeńca… nie wiedziałam, że jak chcę, to mogę być aż tak zaradna! Po półgodzinnym płakaniu dostałam SMS’a…
„Mira, gdzie jesteś? Wszystko ok?”
Od Azusy. W tym momencie przypomniałam sobie, że zaczęła się lekcja. Zerwałam się na równe nogi, choć i tak bez zamiaru wrócenia do klasy…
„Idę do domu. Źle się czuję.” –odpisałam. Uważnie wyszłam z łazienki i szłam korytarzami, tak, aby nikt mnie nie zauważył. *Do czego to doszło, żebym uciekała ze szkoły…* -pomyślałam. Odetchnęłam z ulgą, kiedy przeszłam przez główne drzwi szkoły. Powoli poszłam w kierunku domu… pomimo dość długiej drogi, nie zniechęciłam się… przynajmniej mogłam zobaczyć miejskie krajobrazy, które naprawdę mnie ciekawiły. Prawie na początku spaceru założyłam słuchawki, które podłączyłam do telefonu i puściłam muzykę. Jak to w mieście, było dość dużo ludzi… oczywiście każdy, kogo mijałam, dziwnie się na mnie patrzył… postanowiłam mieć to gdzieś. Ale w połowie drogi znów się rozpłakałam… zaczęłam biec, mijając coraz większą ilość ludzi… irytowało i denerwowało mnie to…

Tak biegnąc do domu, o dziwo nie wywalając się ani razu, zrozumiałam coś… zrozumiałam, że…
Kiedy dotarłam na miejsce, zdjęłam słuchawki i westchnęłam… wyjęłam klucze, otworzyłam drzwi i weszłam do pustego domu… znów westchnęłam. Poszłam na górę do swojego pokoju i położyłam się na łóżku… Azusa dzwoniła kilka razy, ale ignorowałam to… leżałam tak, aż zrobiłam się głodna… leniwie zeszłam na dół, zmierzając do kuchni. Upadłam na schodach, mocno uderzając się w głowę. Zemdlałam.

Pierwsze opowiadanie,jakie tu dodam,jest dość długie i jeszcze niedopracowane,więc proszę o wyrozumiałość.Pragnę również zastrzec sobie wszystkie prawa do tego tekstu,więc nielegalne kopiowanie i zmienianie go bez mojej zgody może być lub będzie karane.

Jak to jest być najszczęśliwszym człowiekiem na świecie? Tego nie wiem, ale za to mogę powiedzieć, jak to jest być jednym z większych pechowców…

Od dziecka nie miałam łatwo. Bo jak biała jak śnieg, chudziutka dziewczynka miała się odnaleźć pośród innych, normalnych dzieci? Byłam inna… i nic nie można było na to poradzić. Nigdy  nie akceptowana przez innych, a na dodatek naprawdę bardzo niezdarna. Cały czas potykałam się o własne nogi… I to nie zmieniło się nawet w liceum, choć od dłuższego czasu jestem w pierwszej klasie…

-Mira! Mirajane! – z przemyśleń nagle zbudziła mnie nauczycielka. Dość wysoka, zbliżająca się do pięćdziesiątki pani, która swoim wzrokiem po prostu zabijała… Wszyscy się jej bali, ale pomimo to, była naprawdę bardzo fajna.
-T..tak? – spytałam, ponieważ nadal nie docierało do mnie, co się stało. Wszyscy wokół zaczęli się śmiać. Jak zwykle.
-Mira, przestań proszę bujać w obłokach! To nie miejsce i czas na takie rzeczy… - zganiła mnie.
-D..dobrze. – powiedziałam zawstydzona, choć to już nie pierwszy raz. Kiedyś ktoś mi powiedział, że wyglądam uroczo, kiedy się rumienię… Jakoś nie chce mi się w to wierzyć. Dość wyraźny rumieniec na prawie idealnie białej skórze raczej nie wygląda dobrze, zwłaszcza że mocno podkreśla moje nieszczęsne, czerwone oczy, których większość ludzi się boi…

Po lekcjach wróciłam do domu, znajdującego się w maleńkiej wsi na terenach Wielkiej Brytanii… jak zwykle, zamknęłam się w swoim niewielkim pokoju, włączyłam laptopa i zaczęłam oglądać swoje ulubione anime, jedząc lody… I wtedy do pokoju wparował mój starszy brat, którego nie widziałam od kilku długich lat… Kurt zawsze był moim wsparciem. Ale odkąd wyjechał na studia za granicę, a potem jeszcze się ożenił… zostałam sama. Nawet moja mama mnie nie rozumiała tak jak on. Nikt mnie nie rozumiał… nawet ja. Pomimo to, byłam nawet szczęśliwa… nie miałam żadnych zmartwień, oprócz nauki, ale to mi nie przeszkadzało.
-Co tak siedzisz, mała? – spytał dość wysoki 28-latek o jasnych włosach i pięknych, niebieskich oczach…
-Kurt! Jak ja się stęskniłam! Opowiadaj, co tam u was? – odwróciłam się, wesoła.
-Ehh… u nas nic takiego… znalazłaś sobie w końcu jakieś koleżanki? – spytał ironicznie.
-Nieważne?
-Czyli nie? Mira, musisz się w końcu z kimś zakumplować! Wiesz, że nie mogę tu tak często przyjeżdżać…
-Wiem! Ale… wszyscy w szkole nie są do mnie zbyt przyjaźnie nastawieni… dziwnie na mnie patrzą, choć znają mnie od tak dawna….
-I czym się przejmujesz? Jesteś niezwykła, zazdroszczą ci!
-Tsa… mów, jak chcesz, ja swoje wiem.
-Ty nic nie wiesz, baka (głuptasie)! – powiedział i popukał mnie w głowie.   – Mam pomysł… A może chciałabyś pomieszkać trochę ze mną i z Mai? Wyrwiesz się w końcu z tej nudnej wioseczki… może w końcu kogoś poznasz!
-No nie wiem… a co na to mama? I Mai? Nie będą miały nic przeciwko? Poza tym, to strasznie daleko…
-Mai już się zgodziła. A co do mamy… heh, nie będzie miała nic do gadania. Pakuj się, jutro wyjeżdżamy.
-Jak to jutro!? A szkoła!? Przecież nie mogę się przenieść w środku roku!
-Nie martw się… zapiszę cię do szkoły w Japonii. U nas dopiero za tydzień zaczyna się rok szkolny. – uśmiechnął się.
-A..ale…
-Przecież znasz japoński.
-Niby tak, ale…
-Przestań z tym ale!
-Ok, ok… dobra, pojadę… - powiedziałam niepewnie, a Kurt wyszedł uradowany i dumny, że się zgodziłam. Dopiął swego.
…
Następnego dnia, spakowana i wyszykowana wyjechałam razem z bratem… Nie było mi szkoda, nie będę miała za kim tęsknić… Właściwie, to się cieszyłam. W końcu zobaczę duże miasto! A przynajmniej większe, niż malutka wieś, w której mieszkałam… mieszkało tam około 15 rodzin. To nie jest dużo…
Podróż minęła bez problemów… W Japonii byłam tylko trzy razy w życiu, a pomimo to widoki średnio mnie interesowały. Kiedy byliśmy już na miejscu, moim oczom ukazał się dość duży, piękny dom. Nie zdążyłam nawet przekroczyć progu, a już zostałam wyściskana przez Mai.

Mai jest dziewczyną, heh, właściwie kobietą, o ciemnych, dość długich włosach zawsze związanych w kucyk. Ma piękne, zmysłowe zielone oczy i długie, ciemne rzęsy. Do tego jest bardzo zgrabna i dobrze zbudowana. Mój brat ma naprawdę niezły gust…
-Mira! Jak dawno cię nie widziałam! Ale ty wyrosłaś!
-Heh… dzięki. – uśmiechnęłam się.
-Ostatnio byłaś tu chyba 4 lata temu, nie? Jak się pobraliśmy?
-T..tak, chyba tak…
-Jejku, ale się zmieniłaś! Ale z tego, co słyszę, wciąż jesteś skromna…
-Ch..chyba tak…
-Mai! Nie męcz mi tu siostry! – krzyknął Kurt, niosąc dwie z moich 4 walizek.
-Hai, hai … - powiedziała dziewczyna, po czym pocałowała Kurta kiedy ją mijał. Uśmiechnęłam się, widząc tą uroczą scenkę…

Po kilku godzinach byłam już rozpakowana w pokoju gościnnym, który znajdował się na piętrze. Od teraz to będzie mój pokój… Dość przestronne pomieszczenie z dużym, balkonowym oknem. Pod ścianą z drzwiami wychodzącymi na korytarz stoi duża, nowoczesna szafa z lustrami. Pod sąsiednią ścianą stoi ładne, równie nowoczesne biurko, obok którego znajduje się zgrabna półka na książki. W rogu pokoju jest dość duże, ale pojedyncze łóżko, przy którym znajduje się szafeczka nocna. Wszystko jest w tym samym stylu i kolorze… wszystko jest białe, a dokładniej w kolorze białej czekolady. Pomimo to, dobrze czułam się w tym pokoiku. Grunt, że przynajmniej zasłony są turkusowe… tak samo jak i narzuta, pod którą kryje się biało-turkusowa kołdra i poduszka. Dobre i tyle.

Kiedy zeszłam na dół, na stole w jadalni, która jest połączona z salonem, zobaczyłam przygotowaną kolację. Rozejrzałam się. Piękne, nowoczesne pomieszczenia z drewnianą podłogą dodawały stylu i uroku… W salonie, oprócz dużego, płaskiego telewizora, był duży, piękny kominek. Przy przeszklonym stoliku kawowym stała kanapa i dwa fotele wykonane z białej skóry, pod którymi leżał piękny, brązowy dywan… Kawałek dalej, na podeście stał wielki, czarny fortepian. W jadalni natomiast stał duży, drewniany stół, przy którym było kilka krzeseł… Nikogo jednak nie zauważyłam. Poszłam więc do kuchni. Bingo! Przy blacie stała Mai i wkrajała właśnie coś do pysznie wyglądającej sałatki… Rozejrzałam się po kuchni. Równie nowoczesna, co mój pokój, urządzona nawet w tym samym stylu… tak zresztą, jak cały dom - na biało. Tutaj jednak akcentował inny kolor. Czarny. Czarna lodówka, piekarnik, mikrofalówka i inne sprzęty kuchenne… Wszystko się zgrywało w bardzo ładną całość.
-O! Mira! Rozpakowałaś się już?
-T..tak… - odpowiedziałam, wciąż zamyślona.
-Kolacja zaraz będzie gotowa. Możesz już siadać. – powiedziała Mai i się uśmiechnęła.
Posłusznie przeszłam do jadalni, gdzie zastałam siedzącego Kurt’a, który zaczął coś wcinać. Usiadłam naprzeciwko i uśmiechnęłam się delikatnie. Po chwili weszła Mai z sałatką, postawiła ją na środku stołu i usiadła obok mnie.
-Itadakimasu (Smacznego)! – powiedziała wesoła i nałożyła sobie owej sałatki.
-D..dzięki… - powiedziałam niepewnie. Po chwili również sięgnęłam po sałatkę i nałożyłam sobie trochę, po czym próbując odłożyć miskę na miejsce, zahaczyłam o dzbanek z herbatą, wylewając wszystko na stół. Zrobiło mi się strasznie głupio, więc zerwałam się szybko, przepraszając.
-Mira, spokojnie! Nic się takiego nie stało! – próbowała pocieszyć mnie Mai, kiedy Kurt poszedł po ścierkę, wrócił i zaczął wycierać. Kiedy cała herbata zniknęła ze stołu, oświadczyłam, że nie jestem głodna… choć to nie była prawda. Poszłam szybkim krokiem na górę, potykając się po drodze na schodach. Zamknęłam drzwi od pokoju i wyszłam na balkon… zaczęłam obserwować zachód słońca.
Nawet nie wiem kiedy przestałam być sama. Obok mnie siedział właśnie Kurt i również patrzył na słońce mozolnie chowające się za horyzont. Spojrzałam na niego, a on się uśmiechnął i poklepał mnie po głowie.
-Stara, łajzowata Mirajane… - zaśmiał się.  – Nawet nie wiesz, jak mi cię brakowało.
-Tak… ale zawsze sprawiam same problemy… - odparłam przygnębiona.
-Przynajmniej nie jest nudno! ^^
Poprawił mi humor. Uśmiechnęłam się i go przytuliłam. Tak za nim tęskniłam…
…
Kolejny dzień w nowym domu… a już jutro idę do nowej szkoły. Pewnie inni zareagują na mnie, tak jak w starej szkole… pewnie znów będę popychadłem i obiektem do wyśmiewania…
Po śniadaniu Mai wyciągnęła mnie na zakupy… na początku nie chciałam z nią iść, ale po przejściu się po kilku sklepach przekonałam się do tego. Naprawdę fajnie się bawiłyśmy. Dzięki temu choć na chwilę zapomniałam o innych zmartwieniach. Po zakupach wybrałyśmy się jeszcze na lody, a potem wróciłyśmy do domu… Kurt nie był zbyt szczęśliwy, kiedy zobaczył łączny rachunek. Razem z Mai zaczęłyśmy się śmiać, a potem urządziłyśmy sobie mini pokaz mody. Bardzo miło spędziliśmy czas…

__________
Nie umiem być brutalna c:
Ale mam krwawe opowiadanie,jak chcecie xD
40 stron
Tylko że to też trochę nowelka,romans,harem i cośtam jeszcze xD

-Więc...jak jeszcze byłyśmy małe,w sensie,ja i twoja mama,to na tych terenach trwała zaciekła wojna między dwiema watahami.Ja byłam w tej,która miała lepszą pozycję i zdawała się wygrywać.Za to twoja mama była w tej drugiej watasze.Brakowało im jedzenia,więc szczenięta wysłano do obozu treningowego,gdzie uczyły się walczyć.W moim przypadku,rodzice nas tego uczyli.Ale w takim samym stopniu kazali nam walczyć.Kiedy się poznałyśmy,Sidda próbowała mnie zabić-zaśmiałam się.
-Pomimo wojny,jakoś udało nam się zaprzyjaźnić.Jednak niedługo po tym,zabito alphę watahy twojej mamy...Kiedy to się stało,walki były jeszcze bardziej zacięte i ginęło jeszcze więcej wilków.Mogli przetrwać tylko najsilniejsi.Podczas kolejnej potyczki,moja matka,jako gamma watahy,wraz z grupką dowódców i alphą zabili rodziców Siddy,czyli twoich dziadków.To wyglądało strasznie...ona była taka wściekła i zrozpaczona...a jednocześnie wydawała się tak bezbronna.Kiedy zabiła owych zabójców,zakończyła wojnę.Te ziemie wypiły już za dużo krwi...I uważaj,bo gdzieniegdzie można jeszcze zobaczyć ciała i duchy wojowników...-popatrzyłam na szczenię,dość tajemniczo.
-Zbyt brutalna ta opowieść nie była,ale mam nadzieję,że o to ci chodziło.Poza tym,masz szczęście,że masz taką mamę...która cię kocha.-zmieniłam się w wilczą postać,zatrzepotałam skrzydłami,uśmiechnęłam się i wyleciałam.